Το μήνυμα λέει, "Περίμενε το απροσδόκητο"
"Είναι παράξενο", λέει ο Ed Stone του California Institute of Technology στη Πασαντένα, επιστήμονας του Voyager Project από το 1972. "Το Voyager 1 και 2 έχουν μια ικανότητα στις ανακαλύψεις."
Στις 28 Απριλίου 2011, η NASA πραγματοποίησε ζωντανή ενημέρωση όπου έγινε μια σύνοψη για τα πράγματα που έχει καταφέρει η αποστολή Voyager μέχρι τώρα, αλλά και για το τι θα αντιμετωπίσουν καθώς οι ανιχνευτές ετοιμάζονται να εισέλθουν στο χώρο του διαστρικού διαστήματος στον Γαλαξία μας.
Η περιπέτεια ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όταν οι ανιχνευτές εκμεταλλεύτηκαν μια σπάνια ευθυγράμμιση των εξωτερικών πλανητών για μια άνευ προηγουμένου περιοδία που θα τους επέτρεπε να επιταχύνουν καθώς ταξίδευαν για τις άκρες του ηλιακού μας συστήματος. Το Voyager 1 επισκέφθηκε τον Δία και τον Κρόνο, ενώ το Voyager 2 πέταξε προς τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. (Το Voyager 2 εξακολουθεί να είναι ο μοναδικός ερευνητής που επισκέφτηκε τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα).
Όταν πίεσαν τον Ed Stone να ονομάσει τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις των Voyager έκανε μια παύση στην ομιλία του, όχι από την έλειψη ανακαλύψεων, αλλά από το πλήθος αυτών από το οποίο έπρεπε να επιλέξει. "Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω", θα πει.
Μια μερική λίστα του Ed Stone περιλαμβάνει την ανακάλυψη των ηφαιστείων στο φεγγάρι Ιώ του Δία, αποδεικτικά στοιχεία για έναν ωκεανό κάτω από την παγωμένη επιφάνεια της Europa, υπαινιγμούς για βροχή μεθανίου στο φεγγάρι Τιτάνας του Κρόνου τους τρελους μαγνητικούς πόλους του Ουρανού και του Ποσειδώνα, παγωμένα geysers στο φεγγάρι του Ποσειδώνα Τρίτωνα, πλανητικούς ανέμους που φυσούν με ταχύτερους ρυθμούς καθώς αυξάνεται η απόσταση από τον ήλιο.
"Κάθε μια από αυτές τις ανακαλύψεις άλλαξε το πως σκεφτόμαστε για τους άλλους κόσμους" λέει ο Stone.
To 1980, το Voyager 1 χρησιμοποίησε τη βαρύτητα του Κρόνου για να επιταχύνει μακρυά από το ηλιακό μας σύστημα. Το 1989, το Voyager 2 χρησιμοποίησε μια παρόμοια βοήθεια από τον Ποσειδώνα. Και οι δύο ανιχνευτές πλέουν στο κενό.
Το να πλέεις στο κενό ακούγεται ως μια ήρεμη περίοδος, αλλα οι ανακαλύψεις συνεχίστηκαν.
Ο Ed Stone μας κατευθύνει στον νεροχύτη. "Ανοίξτε τη στροφιγγα. Εκεί που το νερό χτυπάει τον νεροχύτη, είναι ο ήλιος και τα σταγονίδια νερού που ρέουν ακτινωτα μακρυά από εκείνο το σημείο είναι ο ηλιακός άνεμος. Προσέξτε πως ο Ήλιος δημιουργεί μια φούσκα γύρω του."
Υπάρχει πράγματι μια τέτοια φούσκα, οι ερευνητές την ονομάζουν ηλιόσφαιρα, και είναι γιγαντιαία. Φτιαγμένο από ηλιακό πλάσμα και μαγνητικά πεδία, η ηλιόσφαιρα είναι περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη από την τροχιά του Πλούτωνα. Κάθε πλανήτης, αστεροειδής, διαστημικό σκάφος, και μορφή ζωής που ανήκουν στο ηλιακό μας σύστημα βρίσκονται στο εσωτερικό της.
Τα Voyager προσπαθούν να βγουν από την ηλιόσφαιρα αλλά δεν τα έχουν καταφέρει ακόμη. Βρίσκονται στον εξωτερικό δαχτύλιο την heliosheath. H heliosheath είναι ένα πολύ παράξενο μέρος γεμάτο με μαγνητικό θόρυβο που δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά, που ηχεί με χαμηλής συχνότητας ραδιοφωνικές εκλάμψεις που έχουν ακουστεί μόνο στα εξωτερικά όρια του ηλιακού μας συστήματος, τόσο μακρύα που ο ήλιος φαίνεται να έχει μέγεθος όσο ένα κεφάλι μιας καρφίτσας.
"Αυτό το μέρος είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι είχαν προβλέψει τα μοντέλα μας" Λέει ο Ed Stone.
Τον Ιούνιο του 2010, το Voyager 1, έστειλε πίσω έναν εκπληκτικό αριθμό "μηδεν" Αυτή είναι η εξωτερική ταχύτητα του ηλιακού ανέμου, όπου βρίσκεται ο ερευνητής τωρα. Κανείς δεν σκέφτεται ότι ο Ηλιακός άνεμος έχει σταματήσει τελείως. Το Voyager 1 προσπαθεί μέσω μια σειρά ελιγμών κατα των οποίων το σκάφος στρίβει σε διαφορετικές κατευθύνσεις να εντοπίσει τον τοπικό άνεμο. Το παλιό πλέον Voyager φαίνεται ότι έχει μερικές κινήσεις ακόμη προς τα αριστερά.
Κανείς δεν ξέρει πόσα χιλιόμετρα πρέπει να ταξιδέψει το Voyager πριν αφεθεί ελεύθερο στο διαστρικό διάστημα. Οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν, ωστόσο, ότι το τέλος είναι κοντά. "Η heliosheath είναι 3 έως 4 δισεκατομμύρια μίλια στο πάχος. Άρα θα χρειαστεί περίπου 4-5 χρόνια ακόμη πρίν φτάσει στα σύνορα.
Υπάρχει αρκετή ενέργεια για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Και τα δύο Voyager παίρνουν ενέργεια από τη ραδιενεργό διάσπαση πλουτωνίου 238. Αυτή η πηγή μπορεί να διατηρήσει τα σημαντικά υποσυστήματα να λειτουργούν τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Μετά από αυτό, "Το Voyager θα γίνει ο σιωπηλός πρεσβευτής μας στα άστρα" λέει ο Ed Stone.
