Ουάσινγκτον
Η Σελήνη δεν διαθέτει μαγνητικό πεδίο όπως η Γη, περιέργως όμως πολλές περιοχές στην επιφάνειά της είναι γεμάτες μαγνητικό υλικό. Η παρουσία του υλικού αυτού προβληματίζει τους επιστήμονες εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, από την εποχή των αμερικανικών αποστολών Apollo.
Τώρα, όμως, Αμερικανοί και Γάλλοι ερευνητές πιστεύουν ότι βρήκαν μια πειστική εξήγηση. Όπως αναφέρουν στο περιοδικό Science, το μαγνητικό υλικό θα μπορούσε να έχει προέλθει από έναν σιδερένιο αστεροειδή που χτύπησε το φεγγάρι πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια.
«Ο γρίφος που κληθήκαμε να απαντήσουμε είναι ότι ο μαγνητισμός της Σελήνης δεν συνδέεται με την επιφανειακή της γεωλογία» σχολιάζει η Σάρα Στιούαρτ-Μουκοπάντιαϊ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, η οποία συνεργάστηκε στη μελέτη με συναδέλφους της στο MIT και το Ινστιτούτο Φυσικής του Πλανήτη στο Παρίσι.
Όπως εξηγεί, η εξήγηση που εμφανίζεται συχνότερα στην επιστημονική βιβλιογραφία είναι ότι η πρόσκρουση κάποιου μαγνητικού αστεροειδή δημιούργησε τις μαγνητικές ανωμαλίες ενισχύοντας το μαγνητικό πεδίο που διέθετε η Σελήνη λίγο μετά το σχηματισμό της. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κανένα υπολογιστικό μοντέλο δεν επιβεβαιώνει αυτό το σενάριο.
Αντίθετα, τα μοντέλα στα οποία βασίστηκε η νέα μελέτη αναπαρήγαγαν τις μαγνητικές ανωμαλίες σε πολλά διαφορετικά σενάρια, όσον αφορά για παράδειγμα τη γωνία πρόσκρουσης. Όλα τα σενάρια, όμως, αφορούσαν την πρόσκρουση ενός μεγάλου αστεροειδή με σιδερένιο πυρήνα (πολλοί αστεροειδείς αποτελούνται από καθαρό σίδηρο) κοντά στο νότιο πόλο του φεγγαριού.
Εκεί, εξάλλου, υπάρχει ο κρατήρας Άιτκεν, διαμέτρου 2.400 χιλιομέτρων, ο οποίος χρονολογείται στα 3,9 έως 4,4 δισεκατομμύρια χρόνια και είναι ο αρχαιότερος σχηματισμός στην επιφάνεια της Σελήνης.
Σύμφωνα με τη νέα θεωρία, οι μεγάλες ποσότητες σιδήρου που περιείχε ο αστεροειδής του Άιτκεν μαγνητίστηκε κατά τη βίαια πρόσκρουση και διασκορπίστηκε στις περιοχές όπου καταγράφονται σήμερα οι μαγνητικές ανωμαλίες.
Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές, προσκρούσεις μεγάλων, σιδερένιων μετεωριτών ενδέχεται να επηρέασαν και τα μαγνητικά πεδία της Γης και άλλων πλανητών.
Τώρα, όμως, Αμερικανοί και Γάλλοι ερευνητές πιστεύουν ότι βρήκαν μια πειστική εξήγηση. Όπως αναφέρουν στο περιοδικό Science, το μαγνητικό υλικό θα μπορούσε να έχει προέλθει από έναν σιδερένιο αστεροειδή που χτύπησε το φεγγάρι πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια.
«Ο γρίφος που κληθήκαμε να απαντήσουμε είναι ότι ο μαγνητισμός της Σελήνης δεν συνδέεται με την επιφανειακή της γεωλογία» σχολιάζει η Σάρα Στιούαρτ-Μουκοπάντιαϊ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, η οποία συνεργάστηκε στη μελέτη με συναδέλφους της στο MIT και το Ινστιτούτο Φυσικής του Πλανήτη στο Παρίσι.
Όπως εξηγεί, η εξήγηση που εμφανίζεται συχνότερα στην επιστημονική βιβλιογραφία είναι ότι η πρόσκρουση κάποιου μαγνητικού αστεροειδή δημιούργησε τις μαγνητικές ανωμαλίες ενισχύοντας το μαγνητικό πεδίο που διέθετε η Σελήνη λίγο μετά το σχηματισμό της. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κανένα υπολογιστικό μοντέλο δεν επιβεβαιώνει αυτό το σενάριο.
Αντίθετα, τα μοντέλα στα οποία βασίστηκε η νέα μελέτη αναπαρήγαγαν τις μαγνητικές ανωμαλίες σε πολλά διαφορετικά σενάρια, όσον αφορά για παράδειγμα τη γωνία πρόσκρουσης. Όλα τα σενάρια, όμως, αφορούσαν την πρόσκρουση ενός μεγάλου αστεροειδή με σιδερένιο πυρήνα (πολλοί αστεροειδείς αποτελούνται από καθαρό σίδηρο) κοντά στο νότιο πόλο του φεγγαριού.
Εκεί, εξάλλου, υπάρχει ο κρατήρας Άιτκεν, διαμέτρου 2.400 χιλιομέτρων, ο οποίος χρονολογείται στα 3,9 έως 4,4 δισεκατομμύρια χρόνια και είναι ο αρχαιότερος σχηματισμός στην επιφάνεια της Σελήνης.
Σύμφωνα με τη νέα θεωρία, οι μεγάλες ποσότητες σιδήρου που περιείχε ο αστεροειδής του Άιτκεν μαγνητίστηκε κατά τη βίαια πρόσκρουση και διασκορπίστηκε στις περιοχές όπου καταγράφονται σήμερα οι μαγνητικές ανωμαλίες.
Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές, προσκρούσεις μεγάλων, σιδερένιων μετεωριτών ενδέχεται να επηρέασαν και τα μαγνητικά πεδία της Γης και άλλων πλανητών.
Newsroom ΔΟΛ
